Fleischmann N Bagagewagen voor goederentreinen 830151

Lange tijd werden goederentreinen begeleid door personeel in eigen bagagewagens. Naast de machinist was er in de stations nog ruimte voor de packmaster en rangeerder. Voordat de continue luchtremmen werden ingevoerd, was de auto ook een lounge voor de remmer. Ze konden zich daar opwarmen en eten terwijl ze op de stations waren. De gebruikelijke generieke aanduiding van de begeleidingswagen was Pwg (pakketwagen voor goederentreinen). In het kader van de algemene versnelling van het vrachtverkeer kocht de Deutsche Reichsbahn (DRB) vanaf 1941 meer dan 700 escortewagens van verschillende wagenfabrieken (Waggonwerke West, Rastatt, SGP). Deze werden in meerdere series en volgens verschillende tekeningen in staalbouw vervaardigd. Ze waren verwarmbaar en hadden naast de inpakruimte ook een bestuurdersruimte, een instapruimte en een toilet. De inpakruimte was toegankelijk via interne schuifdeuren. Enkele rijtuigen werden afgeleverd met een cabine op het dak. Hierdoor kon de machinist naar de seinen kijken. Deze had tot de jaren 60 de verplichting om seinen te bewaken, later werden deze dakluifels bij de meeste spoorwegmaatschappijen verwijderd. Doordat de auto's bij meerdere fabrieken zijn gebouwd en na de Tweede Wereldoorlog in verschillende Europese landen zijn gebleven, verschillen ze op een paar opvallende details, met name op het dak, de voorgevels, de zijwanden, de raamopstelling en de aantal ramen. Lange tijd zaten de voertuigen in veel goederentreinen als goederentrein-bagagewagons of goederentrein-escortewagons; komt bij sommige spoorwegmaatschappijen ook voor in reizigerstreinen vanwege de mogelijke maximumsnelheid van 100 km/u.

Brede versie van opstapjes op de bagageruimtedeuren